Vimapr.blogspot

Γράφει ο Abigail Freeman Ο Roald Dahl, έστω και αργά, κέρδισε τελικά "τον πρώτο λαχνό του λαχείου”. Ο δημιουργός του έργου "Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας” βιώσε αρκετές επιτυχίες κατά τη διάρκεια της ζωής του -έγραψε 43 βιβλία τα οποία διασκευάστηκαν σε 16 κινηματογραφικές ταινίες-, ωστόσο μόνο μετά τον θάνατό του η περιουσία του εκτοξεύθηκε. Τον Σεπτέμβριο, 31 χρόνια μετά τον θάνατο του Dahl από καρκίνο, σε ηλικία 74 ετών, το Netflix κατέβαλε, σύμφωνα με πληροφορίες, το ποσό των 684 εκατ. ευρώ για την Roald Dahl Story Company. Ο γίγαντας της ροής περιεχομένου σχεδιάζει την παραγωγή πλήθους ψυχαγωγικών προγραμμάτων που θα βασίζονται στο έργο του Βρετανού συγγραφέα, στα οποία περιλαμβάνονται "Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας”, "Ο Τζίμης και το γιγαντοροδάκινο”, η "Ματίλντα” και πολλά ακόμη. Η τελευταία αυτή συμφωνία προκύπτει από το deal που υπέγραψαν οι δύο πλευρές το 2018 για την παραγωγή σειράς κινουμένων σχεδίων για την τηλεόραση, βασισμένες στους

Γράφει η Κατερίνα Μπατζελή Η λίστα της επιθετικότητας και μάλιστα θανατηφόρων επιθέσεων ανδρών στις γυναίκες τους, στις φίλες τους, στις αδελφές τους, όχι μόνο αυξάνεται αλλά προκαλεί δέος η βιαιότητα των πράξεών τους και η προσπάθεια απόκρυψης των πράξεών τους. Οι γυναικοκτονίες συνεχώς αυξάνονται ενώ φέτος έγιναν ένδεκα μέχρι σήμερα. Δεν μπορεί τους θανάτους γυναικών να τους θεωρήσουμε ως εγκλήματα πάθους διότι οι γυναικοκτονίες δεν έχουν τα ίδια αίτια. Να επισημανθεί δε, ότι οι γυναικοκτόνοι δεν έχουν ταξικό στίγμα. Ζουν σε διάφορες περιοχές και έχουν διαφορετική κοινωνική προέλευση. Η ψυχαναγκαστική κατάσταση, η επιθετική και ενίοτε εγκληματική συμπεριφορά των ανδρών και δη νεαρών, δεν έχουν τη ρίζα τους μόνο στον εγκλεισμό τους λόγω πανδημίας. Φαίνεται ότι είναι μια συμπεριφορά που κτίζεται «πετραδάκι πετραδάκι» και μάλιστα για τον μέσο όρο ηλικίας ανδρών, εκείνου των 38 ετών. Ένα εύρος ηλικίας ανδρών από 25-45 χρονών έχουν ζήσει τη φτωχοποίηση των οικογενειών τους σε εφηβική ηλικ

Γράφει η Λίλιαν Δαφερμάκη Τα δακτυλικά αποτυπώματα του Μαστρογιώργη είχαν εξαφανιστεί από τα ακροδάκτυλά του. Κάηκαν από τη σκληρή δουλειά. Από μικρό παιδί αναγκάστηκε να δουλέψει παραγιός σε σιδεράδικο, γιατί ορφάνεψε νωρίς και ως το πρώτο αγόρι της οικογένειας, σε αυτόν έπεφτε ο κλήρος να τραβήξει το μεγάλο κουπί της ευθύνης της επιβίωσης της οικογένειας. Ήταν άριστος μαθητής και μυαλό κοφτερό, που δίψαγε για γνώση. Όμως δεν μπόρεσε να χορτάσει τη δίψα του στα άγουρα χρόνια της προεφηβείας του, που σφυροκοπήθηκαν μέσα στη μουτζούρα, το καμίνι και τη βιοπάλη. Ήταν πάντα εξαιρετικά συνοπτικός, όταν μίλαγε για κείνα τα χρόνια της ζωής του, που κύλησαν με μεγάλη σκληρότητα και χωρίς μεροκάματο, αφού η ανταμοιβή του ήταν ότι μάθαινε την τέχνη. Όπως τη μάθαινε… Με σφαλιάρα, προσβολές και αδιάκοπη δουλειά. Τα μάτια του έσταζαν παράπονο τις στιγμές που αναφερόταν στην ευκαιρία που δεν του δόθηκε για να σκαρφαλώσει στις πιο ψηλές κορφές της γνώσης. Το ίδιο παράπονο έχει ραγίσει τις ζωές τόσων

Γράφει η Αγγελική Τσαγκαράκη  «Όλα όσα μας ενοχλούν στους άλλους μπορούν να μας οδηγήσουν στην κατανόηση του εαυτού μας» Carl Jung Η ψυχολογική έρευνα ευθυγραμμίζεται με αυτήν την ιδέα, ειδικά όταν πρόκειται για αυτό που ονομάζουμε κοινωνική κριτική. Ο τρόπος με τον οποίο αξιολογούμε και κρίνουμε τους άλλους δεν είναι απλώς η αξιολόγηση των αντικειμενικών χαρακτηριστικών τους, είναι και μία αντανάκλαση του «σημείου υπεροχής» μας, το οποίο διαμορφώνεται από τις εμπειρίες, τους στόχους και τις αξίες της ζωής μας, καθώς και τις κρυφές επιθυμίες και φόβους μας. Τα πράγματα που επικρίνουμε και επαινούμε περισσότερο στους γύρω μας, «λένε πολλά» για εμάς τους ίδιους, μερικές φορές με εκπληκτικό τρόπο. Πιο συγκεκριμένα: Η τάση να βλέπουμε τους ανθρώπους πολύ θετικά Πιθανόν να έχουμε υψηλή αποδοχή και ανεκτικότητα, ένα χαρακτηριστικό προσωπικότητας που χαρακτηρίζεται από ζεστασιά και ενσυναίσθηση. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι ενσυναισθητικοί άνθρωποι είναι πιο πιθανό να δουν τους άλλο

Γράφει η Αρετή Διαμαντή Freelancer: Από την e-food και άλλες εταιρείες που υιοθετούν ένα τέτοιο μοντέλο εργασίας προκύπτει το νέο ερώτημα. Συμφέρει άραγε να είναι κάποιος freelancer και κάτω από ποιες προϋποθέσεις; Σάλος δημιουργήθηκε με την πρόσφατη “ατυχή” διατύπωση της e-food σε μερίδα εργαζομένων της σε σχέση με το ενδεχόμενο να γίνουν freelancers αντί για μισθωτοί. Οι περισσότεροι διαμαρτυρήθηκαν έντονα, ενώ η εταιρεία έσπευσε να διαψεύσει και να μιλήσει για κακή επικοινωνία. Ωστόσο, υπάρχει μια μεγάλη μερίδα ατόμων που δεν γνωρίζουν καν τι σημαίνει το freelancing. Σε αυτή την περίπτωση, τι αλλάζει στον εργασιακό τομέα; Πρόκειται για μια αναβάθμιση της εργασιακής πραγματικότητας ή μήπως για μια επιδείνωση της ήδη ζοφερής πραγματικότητας; Η τεχνολογία συχνά έρχεται να γεφυρώσει το χάσμα που δημιουργείται ανάμεσα στις διαφορετικές γενιές. Εδώ μήπως συμβαίνει κάτι τέτοιο; Freelancer: Τι συνεπάγεται για την καθημερινότητα ενός εργαζομένου; Αρχικά, πρόκειται για έναν αρκετά ευρύ όρο. Κ

Eva M. Krockow Ph.D. Stretching Theory Στην ουρά για τον κινηματογράφο, ρίχνω μια γρήγορη ματιά στο ρολόι μου. Το άτομο πίσω μου παρατηρεί το βλέμμα μου και ρωτά την ώρα. Τον κοιτάζω ξαφνικά με σύγχυση. Στα δύο δευτερόλεπτα που πέρασαν από τότε που κοίταξα το ρολόι μου, κατάφερα με κάποιο τρόπο να ξεχάσω τι ώρα είναι. Πρέπει να ρίξω άλλη μια ματιά στον καρπό μου και μόνο τότε μπορώ να δώσω την πληροφορία. Είναι τέσσερις και μισή, και ναι, αυτό σημαίνει ότι και οι δύο μας θα χάσουμε την έναρξη της ταινίας. Σας θυμίζει κάτι το παραπάνω σενάριο; Μπορείτε να σκεφτείτε περιπτώσεις στις οποίες αναζητήσατε ένα γεγονός για να ξεχάσετε την πληροφορία σχεδόν αμέσως; Αν ναι, μπορεί να έχετε πέσει θύμα του «φαινομένου Google». Το φαινόμενο Google Το φαινόμενο Google περιγράφει ένα περίεργο φαινόμενο κατά το οποίο η απόδοση της μνήμης των ανθρώπων είναι χειρότερη για πληροφορίες που είναι εύκολα προσβάσιμες από ό,τι για πληροφορίες που απαιτούν μεγαλύτερη προσπάθεια για να αποκτηθούν. Το φαινόμενο

Γράφουν οι,  Αντώνης Πολυχρονίδης, Διευθυντής,  Συμβουλευτικές Υπηρεσίες Ανθρώπινου Δυναμικού,  ΣΟΛ Συμβουλευτική Α.Ε. και Νόρα Σβέτσα, HR Coordinator,  ΣΟΛ Συμβουλευτική Α.Ε Η πανδημία του Covid-19 έχει επηρεάσει τους οργανισμούς σε όλον τον κόσμο δημιουργώντας τεράστιες προκλήσεις στις διοικήσεις και στους υπευθύνους ανθρώπινου δυναμικού. Οι προκλήσεις αυτές επαναπροσδιόρισαν τον τρόπο λειτουργίας και λήψης αποφάσεων έτσι ώστε να προσαρμοστούν γρήγορα και αποτελεσματικά στα πρωτόγνωρα δεδομένα. Η ανάγκη για τον επαναπροσδιορισμό αξιών είναι επιτακτική και οι αλλαγές ραγδαίες. Σημαντικό, μεταξύ άλλων, θέμα για τους επικεφαλής την περίοδο που διανύουμε, είναι η ανάπτυξη ηγετικών ικανοτήτων με γνώμονα την ηθική. Η ηθική ηγεσία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κουλτούρα, και αυτό επιβεβαιώθηκε και από πρόσφατες μελέτες όπως αυτή του "The EthicsInstitute" το 2019, στην οποία η ηγετική δέσμευση για ηθική φαίνεται να αποτελεί βασικό παράγοντα μιας υγιούς εταιρικής κουλτούρας. Εάν

Γράφει ο Αλκιβιάδης Σιαράβας Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την πρόληψη της αυτοκτονίας (10 Σεπτεμβρίου) η βρετανική ΜΚΟ Papyris θέλησε να αναδείξει το γεγονός ότι οι αυτοκτονίες αποτελούν τη Νο 1 αιτία θνησιμότητας για άτομα κάτω των 35 ετών στο Ηνωμένο Βασίλειο. Για τη διαφημιστική ταινία επιστρατεύτηκε το βραβευμένο με BAFTA γραφείο Blue Zoo Animation Studio το οποίο κλήθηκε να δημιουργήσει μια δυνατή και βαθιά συναισθηματική ιστορία για να αποτυπώσει τα σημάδια των ανθρώπων με τάσεις αυτοκτονίας και να τους ενθαρρύνει να ζητήσουν βοήθεια. Το γραφείο έδωσε το brief εσωτερικά και ζήτησε από τους ανθρώπους του να έρθουν με ιδέες … και η καλύτερη θα πραγματοποιηθεί. Έτσι ο νεαρός animator Mark Spokes κέρδισε με την ιδέα να «ακολουθήσουν» τους δαίμονες ενός αγοριού στην καθημερινή του ζωή. Για τις ανάγκες του animation 60 καλλιτέχνες βοήθησαν εθελοντικά στην υλοποίηση, το οποίο πήρε τέσσερις μήνες για να τελειοποιηθεί. Η χορωδία του Blue Zoo διασκεύασε και ηχογράφησε ειδικά για την τ

Γράφει ο Παναγιώτης Κούστας Δε γίνεται κάποιος να βρίσκεται σε ηλικία που να έζησε μέσα από τα media την 11η Σεπτεμβρίου 2001 και να μη θυμάται αυτό το καρέ, τη συγκεκριμένη φωτογραφία που τράβηξε ο Richard Drew, δεκαπέντε δευτερόλεπτα μετά τις 9:41. Απεικονίζει έναν άντρα, ολοζώντανο, να οδεύει σαν βέλος προς τον θάνατο, σε απόλυτη ευθυγράμμιση με τα παράθυρα του ουρανοξύστη από τον οποίο πέφτει. Ποιος, όμως, είναι ο άνθρωπος που έμελλε να μείνει στην ιστορία ως ο The Falling Man; Η φωτογραφία του αποτελεί σύμβολο των μαζικών εκούσιων-ακούσιων εκπαραθυρώσεων, ένα κενοτάφιο για όλους εκείνους τους ανθρώπους που την ύστατη ώρα επέλεξαν μία τελευταία ανάσα που κράτησε κατά μέσο όρο 10 δευτερόλεπτα πριν από τον βέβαιο θάνατό τους. Κι όμως, η ταυτότητά του παραμένει ένα μυστήριο. Η απόσυρση της φωτογραφίας και η επανεμφάνισή της στο πιο επιδραστικό κείμενο για την 11η Σεπτεμβρίου Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η συγκεκριμένη φωτογραφία προκάλεσε σοκ και στη συνέχεια αποσύρθηκε για να έρθει ξανά

Γράφει η Ελένη Χελιώτη Το 2013, μία Γιαπωνέζα δημοσιογράφος ειδήσεων ονόματι Miwa Sado πέθανε ξαφνικά, αμέσως μετά την κάλυψη δύο συνεχόμενων εκλογών. Μια έρευνα από κυβερνητικούς αξιωματούχους κατηγοριοποίησε την τραγωδία ως karoshi, θάνατος, δηλαδή, από υπερκόπωση. Η Sado είχε συμπληρώσει 159 ώρες επίσημων υπερωριών τον προηγούμενο μήνα. Όταν βρέθηκε το πτώμα της, κρατούσε ακόμα στα χέρια της το κινητό της τηλέφωνο. Όπως αναλύει ο ανθρωπολόγος James Suzman στο πρόσφατο βιβλίο του, «Work: A History of How We Spend Our Time», η ιστορία της Sado και το φαινόμενο karoshi αναδεικνύουν τους κινδύνους μιας μεταβιομηχανικής οικονομίας στην οποία τόσο η διαθέσιμη εργασία όσο και οι φιλοδοξίες μας έχουν γίνει ουσιαστικά άπειρες. «Από τότε που μερικοί από τους προγόνους μας αντικατέστησαν τα τόξα τους και τα σκαπτικά μπαστούνια με άροτρα και σκαπάνες, ο θάνατος από την υπερβολική εργασία έγινε εφικτός», γράφει ο Suzman. Αλλά, όπως διευκρινίζει, «αυτό που οδήγησε τους ομοϊδεάτες της Miwa Sado στ

Γράφει ο Θανάσης Γιαπιτζάκης Eίναι η περιπέτεια της μικρής Αντωνίας Ρουσέα - που έφυγε τελικά από τη ζωή «πλήρης ημερών» το 2005 «Το χωριό μου, ο Κουκλουτζάς, απείχε γύρω στα πέντε χιλιόμετρα από τη Σμύρνη. Από το χωριό φαινότανε ο κόλπος της Σμύρνης και το Κορδελιό. Το σπίτι μας ήταν λίγο έξω από το χωριό, σε μια περιοχή που υπήρχαν διάσπαρτες παραθεριστικές βίλες Σμυρναίων. Τέτοια βίλα ήταν το σπίτι που μέναμε κι εμείς. Το σπίτι αυτό το είχε παραχωρήσει στον πατέρα μου ένας πλούσιος Σμυρνιός, με τον όρο να το φροντίζει και να καλλιεργεί το κτήμα που το περιέβαλε. Αυτός δεν ερχόταν ποτέ. Εκεί μέναμε για χρόνια. Εκεί γεννηθήκαμε και τα πέντε αδέλφια: Η Μαρία, που την εποχή της Καταστροφής ήταν 20 χρονών, ο Σταμάτης (18), ο Δημητρός (17), η Κωνσταντίνα (15), κι εγώ (8). Μαζί μας έμενε και ένα τριάχρονο αγοράκι, ο Νικολάκης, που ήταν ανιψιός της μάνας μου. Τον πατέρα του τον είχαν σκοτώσει οι Τούρκοι και η μητέρα του άφησε τον Νικολάκη σ’ εμάς γιατί αναγκάστηκε, για λόγους επιβίωσης, να