Γράφει η Κατερίνα Μπατζελή
Η λίστα της επιθετικότητας και μάλιστα θανατηφόρων επιθέσεων ανδρών στις γυναίκες τους, στις φίλες τους, στις αδελφές τους, όχι μόνο αυξάνεται αλλά προκαλεί δέος η βιαιότητα των πράξεών τους και η προσπάθεια απόκρυψης των πράξεών τους.
Οι γυναικοκτονίες συνεχώς αυξάνονται ενώ φέτος έγιναν ένδεκα μέχρι σήμερα. Δεν μπορεί τους θανάτους γυναικών να τους θεωρήσουμε ως εγκλήματα πάθους διότι οι γυναικοκτονίες δεν έχουν τα ίδια αίτια. Να επισημανθεί δε, ότι οι γυναικοκτόνοι δεν έχουν ταξικό στίγμα. Ζουν σε διάφορες περιοχές και έχουν διαφορετική κοινωνική προέλευση.
Η ψυχαναγκαστική κατάσταση, η επιθετική και ενίοτε εγκληματική συμπεριφορά των ανδρών και δη νεαρών, δεν έχουν τη ρίζα τους μόνο στον εγκλεισμό τους λόγω πανδημίας. Φαίνεται ότι είναι μια συμπεριφορά που κτίζεται «πετραδάκι πετραδάκι» και μάλιστα για τον μέσο όρο ηλικίας ανδρών, εκείνου των 38 ετών.
Ένα εύρος ηλικίας ανδρών από 25-45 χρονών έχουν ζήσει τη φτωχοποίηση των οικογενειών τους σε εφηβική ηλικία, τον σχολικό και εργασιακό ανταγωνισμό από συμμαθήτριες και γυναίκες, τη δυσκολία εύρεσης εργασίας για να μπορέσουν να γίνουν εξωστρεφείς, τον οικογενειακό προστατευτισμό που κρύβει κάτω από το οικογενειακό χαλί το κάθε ψυχολογικό πρόβλημα του γυιόκα, το ψηφιακό κώλυμα των νέων, την αποκοινωνικοποιήσή τους, την απομόνωσή τους.
Τα περιστατικά της ενδοοικογενειακής βίας και το σχολικό bulling δεν έχουν τελειωμό. Ορισμένα νεαρά παιδιά αντιδρούν επιθετικά και βίαια όσο μεγαλώνουν. Απορρίπτουν κάθε μορφή εξουσίας, όπου με σχολικό όρο ρίζονται ως «ανορίοτα». Το εκπαιδευτικό, οικογενειακό και εργασιακό σύστημα δημιουργεί σχέσεις «ανισορροπίας», όπου όταν νέοι με ήδη βεβαρυμμένη ψυχολογία χάνουν την εξουσία, επιτίθονται και επιβάλλονται με τη δύναμή τους.
Φυσικά την ίδια κατάσταση ζουν και οι νεαρές γυναίκες. Η επιθετικότητα και η βία, όμως δεν κυριαρχεί στο DNA του «ασθενούς φύλου».
Οι περισσότερες γυναίκες σήμερα είτε ανοίγονται και μιλάνε στο στενό τους κύκλο ή καταφεύγουν στο κρεββάτι του ψυχαναλυτή για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Δηλαδή άλλος έχει το πρόβλημα, άλλος πάει στο γιατρό. Αυτό εξηγείται από τον διαφορετικό βαθμό εξουσίας και ναρκισσισμού που έχουν οι άνδρες και γυναίκες. Οι γυναίκες δεν φοβούνται να τσαλακωθούν για να κάνουν το επόμενο βήμα…
Η τοξικότητα στην ανδρική συμπεριφορά ενσταλάσεται ξεκινώντας από το «δεν έχω άλλο ουρανό από εσένα» ή «θέλω να έχεις μάτια μόνο για μένα» και συνεχίζει σαν όπιο με «το τι φοράς, πού κοιτάς, γιατί κοιτάς».
Η κλιμάκωση των συμπτωμάτων που δηλώνουν την ιδιαιτερότητα, τον προβληματικό χαρακτήρα και τις αντιδράσεις ενός ανθρώπου, είναι εμφανής στους γύρω του. Φοβούνται όμως να αντιδράσουν, δεν επεμβαίνουν και ξορκίζουν καρτερικά το «κακό»… ! Η ένοχη αυτή σιωπή, μετά το έγκλημα, γίνεται επιφώνημα έκπληξης και απορίας, κραυγή πόνου, αλλά πλέον για ποιον;
Οι οικογένειές των γυναικοκτόνων δεν μπορούν να αντιδράσουν ή δεν θέλουν ή δεν ξέρουν πώς. Η απόλυτη κοινωνική υποκρισία μετά από μία ακόμη γυναικοκτονία.
Το κράτος δεν έχει ακόμη κατάλληλες δομές και υπηρεσίες για να διερευνήσουν, να δράσουν άμεσα σε κάθε καταγγελία και να θεραπεύσουν. Επεμβαίνουν μόνο κατασταλτικά. Ο νόμος καθυστερεί να εφαρμοστεί και τα τρομαγμένα θύματα βίας, ψυχολογικής, λεκτικής, σωματικής, συρρικνώνουν το πόνο τους και τον κρύβουν στην πληγωμένη τους ψυχή, μέχρι την επόμενη μέρα που θα είναι τραγική για εκείνα.
Ζούμε σε μία κοινωνία «προαναγγελθέντων εγκλημάτων»!
Η Πολιτεία δεν μπορεί να μένει με σταυρωμένα χέρια και άφωνη όπως έχουν μείνει οι αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους, οι ειδικές γραμματείες ισότητας! Μία κυβέρνηση δημιουργεί ισχυρές δομές στο εποικοδόμημα του κράτους για την πρόνοια. Πιθανά ορισμένοι υπεύθυνοι δεν θα βρίσκουν χρόνο γιατί είναι θιασώτες του… Βachelor! Του μοντέλου γυναίκας που ζει σε χαρέμι και ο πασάς λεβέντης, επιλέγει μεταξύ των γυναικών αφού αυτές πρώτα ξεμαλλιαστούν και ξεκατινιαστούν!
Να ξέρουν όμως ότι έτσι αναπαράγεται επικοινωνιακά το πρότυπο της ατομικής ανασφάλειας, της εξουσίας και βίας. Η εικόνα αυτή όμως δεν αξίζει ούτε για μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση…
Χρειάζεται νομοθετικό πλαίσιο που να αντιμετωπίζει ουσιαστικά και αποτελεσματικά τα γεγονότα ενδοοικογενειακής βίας. Δεν μπορεί πλέον οι όποιες παρεμβάσεις να εξαντλούνται σε απλές συστάσεις προς τους θύτες, σε δακρύβρεχτες επικοινωνιακές εκδηλώσεις, διότι έτσι δεν αποτρέπονται οι γυναικοκτονίες.
Ως εισηγήτρια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Έκθεση για την Ενδοοικογενειακή βία και Bulling το 2008, διαπιστώθηκε ότι στις ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν ειδικές αποκεντρωμένες υπηρεσίες που καταγράφουν τα περιστατικά καταγγελιών, λειτουργούν συμβουλευτικές υπηρεσίες και άμεσης αντιμετώπισης περιστατικών, χωρίς να χρονίζει η επίλυση των υποθέσεών τους και να αποκαρδιώνονται τα θύματα. Αισθάνονται σιγουριά για να κάνουν το επόμενο βήμα τους. Η Ελλάδα καθυστερεί και υστερεί!
Εάν δεν αντιδράσουμε, δεν αναλύσουμε σε βάθος τα αίτια και δεν σχεδιάσουμε ως πολιτεία, πολυεπίπεδες παρεμβάσεις, τότε θα βρεθούμε ως γυναίκες να ζούμε σε συνθήκες «μπούρκας». Θα θρηνούμε τον άδικο χαμό γυναικών, νέων ανθρώπων και διαλυμένων οικογενειών. Δεν μπορεί δε, για την ανδρική επιθετικότητα, να κατηγορούνται οι γυναίκες για τη χειραφέτησή τους που πέρασαν δεκαετίες προσπαθειών για την κατοχύρωσή της. Οι άνδρες που είναι απενεχοποιημένοι από σύνδρομα επιβολής εξουσίας θα είναι μαζί μας σε μία από κοινού αντιμετώπιση της κάθε μορφής τοξικότητας.
Εάν δεν αντιδράσουμε εμείς οι ίδιες οι γυναίκες για την προστασία μας, θα μας φορτώνουν τα λάθη τους και θα μας χρεώνουν με τις ζωές μας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου