Freddie Figgers: Η ιστορία του εκατομμυριούχου εφευρέτη που εγκαταλείφθηκε όταν ήταν μωρό

Ο Freddie Figgers απέκτησε τον πρώτο του υπολογιστή στην ηλικία των εννέα ετών. Ήταν παλιός και δεν λειτουργούσε, αλλά ήταν η αρχή μιας ερωτικής σχέσης με την τεχνολογία που τον έκανε εφευρέτη, επιχειρηματία και εκατομμυριούχο των τηλεπικοινωνιών – ένα μέλλον που λίγοι θα είχαν προβλέψει μετά το δύσκολο ξεκίνημά του στη ζωή.

«Μην αφήνεις τις συνθήκες να καθορίζουν το ποιος είσαι». Αυτή είναι η μοναδική συμβουλή που θα ήθελε να μεταδώσει ο 31χρονος επιχειρηματίας Freddie Figgers στον κόσμο. Όταν ήταν οκτώ ετών, ρώτησε τον πατέρα του, Nathan, για τις συνθήκες της γέννησής του, και η απάντηση του έμεινε αξέχαστη.

«Μου είπε: ‘Θα σου το πω στα ίσια, Φρεντ. Η βιολογική σου μητέρα, σε εγκατέλειψε, και εγώ και η Μπέτι Μέι, δεν θέλαμε να σε στείλουμε σε ανάδοχη οικογένεια και σε υιοθετήσαμε, είσαι ο γιος μας”».

Ο Freddie είχε βρεθεί εγκαταλελειμμένος δίπλα σε έναν κάδο απορριμμάτων στην επαρχία της Φλόριντα. «Όταν μου το είπε αυτό, είπα: “Εντάξει, είμαι ένα σκουπίδι” και ένιωσα ανεπιθύμητος. Αλλά εκείνος με έπιασε από τον ώμο και μου είπε: “Άκου, μην το αφήσεις ποτέ αυτό να σε ενοχλήσει”».

Ο Nathan Figgers ήταν συντηρητής και τεχνίτης και η Betty Mae Figgers, εργάτρια σε αγροκτήματα. Ζούσαν στο Κουίνσι, μια αγροτική κοινότητα περίπου 8.000 κατοίκων στη Βόρεια Φλόριντα, και ήταν και οι δύο γύρω στα 50 όταν γεννήθηκε ο Φρέντι το 1989.

Είχαν ήδη υιοθετήσει πολλά παιδιά, αλλά αποφάσισαν να πάρουν τον Freddie όταν ήταν δύο ημερών και να τον υιοθετήσουν. Ο Freddie λέει ότι του έδωσαν όλη την αγάπη που θα μπορούσε ποτέ να χρειάζεται – αλλά τα άλλα παιδιά στο Κουίνσι ήταν σκληρά μαζί του.

«Τα παιδιά συνήθιζαν να με εκφοβίζουν και να με φωνάζουν, “μωρό του σκουπιδοτενεκέ”, “αγόρι του σκουπιδοτενεκέ”, “κανείς δεν σε θέλει”, “είσαι βρώμικος”», λέει. «Θυμάμαι να κατεβαίνω μερικές φορές από το σχολικό λεωφορείο και τα παιδιά έρχονταν από πίσω, με άρπαζαν και με πετούσαν σε έναν κάδο απορριμμάτων και γελούσαν μαζί μου».

Έφτασε στο σημείο ο πατέρας του να τον περιμένει στη στάση του λεωφορείου και να τον συνοδεύει στο σπίτι, αλλά τα παιδιά κορόιδευαν και εκείνον, θυμάται ο Freddie, “λέγοντας: “Κοίτα τον γέρο με το μπαστούνι”». Για τον Freddie, ο Nathan και η Betty Mae ήταν ήρωες και σπουδαία πρότυπα.

«Έβλεπα τον πατέρα μου να βοηθά πάντα τους ανθρώπους, να σταματά στην άκρη του δρόμου για να βοηθήσει αγνώστους, να ταΐζει τους άστεγους», λέει. «Ήταν ένας απίστευτος άνθρωπος, σε αυτόν θέλω να μοιάσω».

Τα Σαββατοκύριακα πατέρας και γιος έψαχναν στα σκουπίδια για χρήσιμα πράγματα που είχαν πεταχτεί από τους ιδιοκτήτες τους. Ο Freddie έψαχνε μανιωδώς έναν υπολογιστή. «Υπάρχει ένα παλιό ρητό, ‘Τα σκουπίδια του ενός είναι ο θησαυρός του άλλου’», λέει ο Freddie, «και πάντα με γοήτευαν οι υπολογιστές. Πάντα ήθελα έναν υπολογιστή, αλλά εκείνη την εποχή δεν μπορούσαμε να τον αγοράσουμε».

Τελικά, μια μέρα, όταν ο Freddie ήταν εννέα ετών, πήγαν σε ένα κατάστημα μεταχειρισμένων ειδών, όπου έπεσαν πάνω σε έναν χαλασμένο υπολογιστή Macintosh. «Πείσαμε τον πωλητή», λέει ο Freddie, «και μας είπε: ‘Ε, θα σας τον δώσω για 24 δολάρια’ , οπότε πήραμε τον υπολογιστή στο σπίτι και ήμουν τόσο εκστασιασμένος».

Μετά από περίπου 50 προσπάθειες, λέει, ο υπολογιστής τελικά λειτούργησε – και εκείνη τη στιγμή ο Freddie λέει ότι ήξερε ότι ήθελε να περάσει τη ζωή του εργαζόμενος στον τομέα της τεχνολογίας. «Αυτός ο υπολογιστής με ανακούφιζε από τον πόνο του εκφοβισμού», λέει. Κάθε φορά που τον πείραζαν στο σχολείο, λέει ότι πάντα σκεφτόταν: «Ανυπομονώ να πάω σπίτι για να παίξω με τον υπολογιστή μου».

Ήταν 12 ετών όταν οι ικανότητές του έγιναν αντιληπτές από τους άλλους. Σε μια εξωσχολική λέσχη, ενώ άλλα παιδιά έπαιζαν στην παιδική χαρά, ο Freddie επισκεύαζε χαλασμένους υπολογιστές στο εργαστήριο υπολογιστών του σχολείου.

Ο διευθυντής της λέσχης ήταν και δήμαρχος του Κουίνσι και όταν είδε ότι έφερνε ξανά στη ζωή τους χαλασμένους υπολογιστές, του ζήτησε να έρθει στο δημαρχείο μαζί με τους γονείς του. «Όταν φτάσαμε στο δημαρχείο, μου δείχνει όλους αυτούς τους υπολογιστές στο πίσω μέρος, ίσως 100 από αυτούς στοιβαγμένοι, και μου λέει: “Θέλω να επισκευαστούν αυτοί οι υπολογιστές”».

Από τότε, περνούσε κάθε μέρα μετά το σχολείο επισκευάζοντας υπολογιστές, για 12 δολάρια την ώρα. Μερικά χρόνια αργότερα, προέκυψε μια ιδιαίτερη ευκαιρία. Το Κουίνσι χρειαζόταν ένα σύστημα κώδικα υπολογιστών που θα έλεγχε τους αισθητήρες πίεσης της πόλης και μια εταιρεία είχε προσφέρει 600.000 δολάρια για την ανάπτυξη ενός προγράμματος στον υπολογιστή. Το έργο ανέλαβε ο ίδιος. Δεν πληρώθηκε τα 600.000 δολάρια, πήρε μόνο τον κανονικό του μισθό.

Ήταν όμως ένα κρίσιμο σημείο καμπής στη ζωή του Freddie. Ήταν μόλις 15 ετών, αλλά είχε πλέον αποφασίσει να εγκαταλείψει το σχολείο και να ξεκινήσει τη δική του επιχείρηση πληροφορικής – προς μεγάλη απογοήτευση των γονιών του.

Ο Freddie ξεκίνησε την εταιρεία του και τα πήγαινε καλά. Μετά από δύο περίπου χρόνια, όμως, ο πατέρας του εμφάνισε Αλτσχάιμερ. Ένα από τα συμπτώματά του ήταν να φεύγει από το σπίτι και να χάνεται. Για να τον βοηθήσει, εμπνεύστηκε την πρώτη του εφεύρεση.

«Ο πατέρας μου χανόταν κι εγώ μπορούσα να πατήσω ένα κουμπί στο λάπτοπ και να του μιλήσω, να τον ρωτήσω που ήταν». Ο πατέρας του δεν ήξερε πού βρισκόταν όμως ο Freddie τον έβρισκε μέσω του GPS και τον πήγαινε σπίτι. Το έκανε περίπου 8 φορές.

Ο πατέρας του έφυγε λίγο καιρό αργότερα από τη ζωή, όταν ο Freddie ήταν 24 ετών. Ποτέ δεν τον εγκατέλειψε, τον έπαιρνε μαζί του σε κάθε συνάντηση. Η απώλεια αυτή τον τσάκισε ψυχολογικά. «Μου άνοιξε τα μάτια. Μου έμαθε πως τα λεφτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα εργαλείο. Θα κάνω τα πάντα για να κάνω τον κόσμο καλύτερο από αυτό που ήταν όταν άνοιξα τα μάτια μου. Ξέρω τον πατέρα μου. Ήταν φτωχός αλλά βοήθησε τόσους πολλούς ανθρώπους, που μου το δίδαξε κι εμένα».

Ο Freddie είχε ήδη πουλήσει την εφεύρεσή του για 2.2 εκατομμύρια δολάρια και είχε λανσάρει και άλλη μία: στα 22 του είχε εφεύρει ένα έξυπνο γλυκόμετρο, το οποίο στέλνει αμέσως τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα ενός ατόμου στον πλησιέστερο συγγενή του και προσθέτει τις μετρήσεις στον ηλεκτρονικό φάκελο υγείας του, τον οποίο μπορεί να δει ο γιατρός. Εάν το επίπεδο σακχάρου στο αίμα ενός ατόμου είναι μη φυσιολογικό, η συσκευή στέλνει μια ειδοποίηση ως προειδοποίηση. Οι εφευρέσεις του όλο και πλήθαιναν και εκείνος πλέον είναι εκατομμυριούχος και σπουδαίος επιχειρηματίας.

Δημιούργησε οικογένεια. Ο Freddie λέει ότι η πιο σημαντική συμβουλή που θα έδινε στο κοριτσάκι του για τη ζωή θα ήταν «να μην το βάζει ποτέ κάτω, όσο ψυχρός κι αν φαίνεται ο κόσμος» και να προσπαθεί να έχει θετικό αντίκτυπο στη ζωή κάθε ανθρώπου που συναντά. Είναι ένα μήνυμα με το οποίο θα συμφωνούσε απόλυτα ο πατέρας και νούμερο ένα υποστηρικτής του, ο Nathan.

Πηγή: www.bbc.com