Γράφει η Βογιατζάκη Δέσποινα
Ο λαός το 2011, αποφάσισε να μιλήσει, να φωνάξει, να
αναγκάσει τους κυβερνώντες να τον ακούσει. Σε κάποιες χώρες οι διαδηλώσεις κινήθηκαν
ειρηνικά, σε άλλες υπήρξαν βίαιες συγκρούσεις. Σε όλες τις χώρες, όλοι αυτοί οι
αγανακτισμένοι, που επέλεξαν να βγουν από τα σπίτια τους και να φωνάξουν, ένα
κοινό είχαν. Διεκδίκησαν τα όνειρά τους, το μέλλον των παιδιών
τους, την ελευθερία τους και τα ίσα δικαιώματα ανάμεσα σε πολίτη και κυβερνήσεις.
Έδειξαν με το δικό τους, μοναδικό τρόπο, ποια είναι η έννοια της δικής τους παγκοσμιοποίησης.
Μέχρι πρόσφατα
υπήρχαν οι, βιομηχανική, χρηματοπιστωτική,
πολιτική και πολιτισμική παγκοσμιοποίηση.
Τώρα γεννήθηκε μια επιπλέον πτυχή. Η Ανθρωπιστική Παγκοσμιοποίηση.
Ο Ανώνυμος Διαδηλωτής, βγήκε στους δρόμους, φώναξε και διεκδίκησε τα ανθρώπινα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά του. Σε όλες τις χώρες
του κόσμου, με διαφορετικούς τρόπους, η πολιτική και οι πολιτικοί των χωρών, έδειξαν
πόσο λίγοι μα πόσο επικίνδυνοι, συνάμα, είναι για τον λαό, που οι ίδιοι (οι
πολιτικοί) επέλεξαν, αυτοβούλως να υποστηρίξουν και να βοηθήσουν.
Για αυτούς τους λόγους, ο ανώνυμος διαδηλωτής είναι το πρόσωπο
του 2011 για το περιοδικό TIME.
Όπως γράφει χαρακτηριστικά το περιοδικό TIME, «Η Ιστορία πολλές φορές προκύπτει εκ των υστέρων
και τα γεγονότα αποκτούν αξία μόνο όταν γυρίζουμε πίσω και τα αναζητούμε. Ποιος
μπορούσε να φανταστεί ότι όταν ένας νεαρός πωλητής φρούτων θα
αυτοπυρπολείτο σε μια πόλη της Τυνήσιας που ούτε καν υπήρχε στον χάρτη, θα
προκαλούσε κύμα διαμαρτυριών που θα έριχναν δικτάτορες στην Τυνησία, την
Αίγυπτο και τη Λιβύη, ενώ θα "ταρακουνούσαν" καθεστώτα στη Συρία, την
Υεμένη και το Μπαχρέιν. Ή ότι το πνεύμα της διαφωνίας θα έβγαζε στους δρόμους
τους Μεξικανούς κατά των καρτέλ των ναρκωτικών, τους Έλληνες στους δρόμους να
διαμαρτυρηθούν για πολιτικούς που δεν έδωσαν ποτέ λόγο, τους Αμερικανούς να
καταλάβουν δημόσιους χώρους, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για την άνιση
κατανομή του εισοδήματος και τους Ρώσους κατά ενός διεφθαρμένου πολιτικού
συστήματος».
Ένας καινούριος κόσμος αρχίζει να χτίζεται. Ένα καινούριο
πολιτικό- οικονομικό καθεστώς γεννιέται. Όλος ο κόσμος αναρωτιέται. Πως θα είναι το αύριο,
το μέλλον; Δεν μένει παρά να περιμένουμε. Άλλωστε, αυτό που μετράει δεν είναι
τι θα έρθει αλλά ότι το ‘κακό’, το λάθος και το ‘βρώμικο’ έφυγε ή φεύγει. Ότι και αν
περιέχει το καινούριο, στο χέρι μας είναι να το κάνουμε να μην θυμίζει σε τίποτα
από αυτό που εμείς διώξαμε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου