Γράφει ο Βγόντζας Αντώνης
Μεγάλωσα με κάποιες ιδεολογικές θέσεις.
Και κάποια αξιώματα. Και ιδανικά. Τίτλος τιμής να είσαι προοδευτικός.
Και ηρωισμός να δηλώνεις αριστερός. Φυσικά το καλάθι της προόδου ήταν
γεμάτο τότε με γοητευτικές αξίες και ιδέες που έσπρωχναν την κοινωνία
προς τα μπρος. Σήμερα, δεν είναι έτσι.
Κάποτε ήταν προοδευτικό να διεκδικείς
δωρεάν παιδεία σε όλους. Ήθελε να ανέβουν πιο ψηλα τα λαϊκά στρώματα
μέσα από τη γενναιόδωρη συμμετοχή τους στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Σήμερα δεν είναι. Τα σκισμένα ή καμμένα
βιβλία στο τέλος της χρονιάς κοστίζουν πανάκριβα. Και πονάς σαν
στερείσαι τις πλούσιες βιβλιοθήκες που απολαμβάνουν τα παιδιά των
ευρωπαϊκών χωρών και λαών.
Σήμερα δεν είναι. Τα δίδακτρα εμπόδιζαν
τα φτωχόπαιδα του καιρού μας να συνεχίζουν ανώτατες σπουδές. Σήμερα
χρειάζεσαι υποτροφίες και χορηγίες για να ολοκληρώσεις ένα πλήρη κύκλο
σπουδών και παόκτησης δεξιοτήτων σε βάθος.
Κάποτε το βόλεμα σε ένα
γιγαντιαίο κράτος ήταν συντριπτική και προοδευτική συνάμα συμπεριφορά.
Και χωρίς φιλοδοξίες. Κάποιοι από εμάς το αντιμετώπιζαν σαν ιδεολογική
προδοσία.
Σε μία συγκεκριμένη όμως ιστορική
φάση αγκαλιάσαμε το κράτος. Και τότε το λατρέψαμε. Το φουσκώσαμε όμως
με όλες τις αδυναμίες μας.
Σήμερα το υπερτροφικό κράτος δεν
είναι προοδευτική επιλογή. Ούτε αριστερή. Σε ένα τέτοιο κράτος ένας
γνήσιος προοδευτικός άνθρωπος νιώθει ιδεολογική ασφυξία. Και διεκδικεί
τον αέρα της γόνιμης ελευθερίας του έξω από αυτό.
Κι όσο πιο μακριά μπορεί.
Πηγή: neakriti
Δημοσίευση: Βογιατζάκη Δέσποινα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου